Cœur Atlantis
Deze nieuwe woonontwikkeling in Massy, een voorstad aan de zuidelijke rand van Parijs die een ingrijpende stedelijke transformatie doormaakt, belichaamt een compact, robuust en opvallend residentieel project binnen een voortdurend veranderende omgeving. Door de strategische ligging nabij luchthaven Orly en als belangrijk RER- en TGV-knooppunt, heeft Massy sinds het midden van de twintigste eeuw een versnelde groei doorgemaakt, terwijl het toch een rijpende voorstad van Parijs blijft, vooral ten zuiden en zuidoosten van het treinstation. Zuid-Massy wordt gekenmerkt door vele nieuwe woonontwikkelingen, kantoren en — geclusterd rond het station — een overvloed aan restaurants, theaters, tandartsen en kinderdagverblijven, en al het andere dat bewoners zouden verwachten te vinden in een opkomend stadsdistrict. Dit nieuwe gebouw, met zijn opvallende goud- en antracietkleurig geschilderde betonnen gevels, draagt daarom bij aan de demografische expansie en verdichting van Massy, door zijn aanwezigheid te harmoniseren met zijn omgeving terwijl het bestaande stedelijke morfologieën behoudt.
Het gebouw beslaat in totaal ongeveer 6.000 m², met 86 wooneenheden variërend in grootte van circa 45 tot 115 m². Het bevindt zich op een hoekperceel in de wijk Atlantique van Massy, onder een hoek van 45 graden ten opzichte van het noorden, wat ervoor zorgt dat alle woningen de hele dag door voldoende zonlicht ontvangen. Het wordt begrensd door een druk bereden boulevard en een groene, minder drukke zijstraat: een secundaire ingang tot het gebouw en zijn privébinnenplaats is toegankelijk vanaf de Rue Léonard de Vinci, met de openbare, primaire ingang gelegen aan de Rue Galvani, die deze wijk in Massy begrenst. Gevormd als een hoefijzer, wordt het gebouw gedefinieerd door zijn uitgestrekte, vectorachtige vlakken van goud en zwart, met dramatische, twee meter uitstekende uitkragende balkons aan alle zijden, behalve die aan de Rue Galvani. De zwarte balkons werpen diepe, hoekige schaduwen die verschuiven met de beweging van de zon, waardoor steeds speelse en poëtische visuele ritmes ontstaan. Dit theatrale, bijna cinematografische, effect van licht op het gebouw voegt een etherische verfijning toe aan dit anderszins zwaar 'verankerde' volume.
Om de robuustheid en duurzaamheid van het gebouw te waarborgen, is gekozen voor ter plaatse gestort beton — een bouwtechniek die veel wordt toegepast in Frankrijk — voor het structurele raamwerk. Deze methode accentueert het monolithische karakter en de tastbare materialiteit van het bouwwerk, waarbij het vakmanschap en de structurele authenticiteit worden benadrukt. Bovendien minimaliseert het gebruik van in-situ beton de behoefte aan aanvullende structurele elementen, waardoor voegen en naden worden verminderd waar anders potentiële zwakke punten kunnen ontstaan. Daardoor functioneert het gehele complex als een verenigd geheel, dat veerkracht vertoont tegen externe krachten zoals verwering, seismische activiteit en algemene slijtage in de loop der tijd. De toepassing van deze techniek resulteert bovendien in naadloze, gladde oppervlakken, des te beter om de vele schaduwen te vangen die eroverheen spelen. De monolithische structuur van het gebouw, de dramatische goud- en antracietkleurige gevels en de royaal geproportioneerde balkons creëren een genuanceerd contrast met de overwegend witte gebouwen die deze opkomende wijk van Massy verder kenmerken.
Verder onderscheidt het gebouw zich onder zijn buren in het gebied door zijn openheid naar de omgeving, dankzij de meerdere toegangsroutes en hofwoningen die worden betreden via privé-tuinen. Balkons vervangen de privé-tuinen voor woningen op de bovenste zes verdiepingen, terwijl duplex penthouses op het dak met privéterrassen panoramische uitzichten op de horizon bieden. De integratie van het gebouw met zijn context is geïnspireerd door Jane Jacobs' principe van 'ogen op de straat' uit 1961, dat stelt dat de vitaliteit van stedelijke ruimtes wordt versterkt wanneer gebouwen zijn ontworpen met meerdere toegangspunten en gebieden die natuurlijke observatie mogelijk maken. Deze benadering bevordert gemeenschapscohesie door interactie mogelijk te maken tussen de bewoners van het gebouw en voorbijgangers. De talrijke manieren om het gebouw binnen te gaan, de overvloed aan balkons, privé-tuinen en terrassen vervagen de grenzen tussen binnen- en buitenleven. Ontworpen voor jonge gezinnen is het gebouw sereen, goed verbonden, en het bruisende Parijs is slechts een korte treinreis verwijderd.
| Oplevering | 2024 |
| Opdrachtgever | Eiffage Immobilier |
| Fotograaf | Maxime Verret |