Zwerfkei

Twee huizen verder dan MONK's eerste ontwerp in Hollandsche Rading mocht het architectenbureau nog een woonhuis ontwerpen. Best moeilijk eigenlijk: dezelfde omgeving, hetzelfde bestemmingsplan, maar wel een andere opdrachtgever, met geheel eigen wensen en voorkeuren. Zeker ook geïnspireerd door het eerste project van een paar jaar geleden in Hollandsche Rading; de Scheperschuur, een houten ‘origami’ gevouwen huis.

Op de uitlopers van de Utrechtse Heuvelrug, de overgang naar de veengebieden. Op het zand en bovenop de niet zichtbare maar wel voelbare laatste gletsjer morenen uit de laatste ijstijd.
Een bijzondere plek, zo dicht op de stad en zo midden in de natuur.
Dat doet je mede anders denken over hoe je wilt wonen.

Rondom een lange centrale trap hebben we de woonplekken gelegd. Horizontaal en verticaal. Volledig gebaseerd op de manier waarop onze opdrachtgever wil wonen. Soms open, soms gesloten. Met de blik naar buiten. Elke ruimte heeft zijn eigen intimiteit en gebruik. De trap staat centraal en verbind de ruimtes met elkaar.
Over het huis gevouwen de zwarte gevels en daken die het licht op elk moment van de dag anders reflecteren, waarin door gebruik gedicteerde gevelopeningen.
Elk moment ziet het huis er anders uit, beleef je de omgeving steeds weer opnieuw.

Een zwarte zwerfkei tussen de bomen.

Een volledig houten huis, gebouwd met circulair lokaal gewonnen hout. De constructie en kozijnen gemaakt van thermisch gemodificeerd inlands hout, de gevels van zwart gebrande planken. Onafgewerkte materialen, duurzaam door branden en koken.

Toelichting opdrachtgever

"Drie jaar geleden wilde ik verhuizen. Mijn oude, ook door MONK ontworpen woning werd, me te groot en ik zocht een ruigere plek dan waar ik woonde. Het aanbod aan bestaande woningen bleek echter karig. Veelal traditionele ontwerpen waar ik weinig enthousiast van werd. Er zat maar één ding op: opnieuw de uitdaging aangaan van een zelfbouwhuis. Via vriend en architect Casper kwam ik op het Schepersveld terecht, een oase van natuur op de grens -Rading- tussen Utrecht en Noord-Holland.

Ik wilde zo dicht mogelijk bij de natuur komen, vandaar dat ik voor een houten huis koos. Ik voel me altijd beter in houten ruimtes. Hout ademt en ondanks dat het gekapt en gezaagd is houdt het iets levends in tegenstelling tot staal of beton.

Voor de buitenschil hebben we Shou sugi ban gekozen. Dit pikzwarte, verkoolde hout maakt het huis duurzaam en onderhoudsvrij. Daarnaast heeft het zwarte accoya-hout een prachtige uitstraling. Hoe dichter je erop staat hoe mooier en mysterieuzer. Als de zon erlangs strijkt lijkt het soms een zwarte opaal met paarlemoeren accenten.

Het huis heeft iets van een edelsteen. Alsof een reusachtige diamantwerker het zwarthout in facetten heeft geslepen. Iedere windrichting toont weer een ander gezicht. Eromheen lopend zou je zweren dat je met vier verschillende huizen te maken hebt. Het aanzicht aan de oostkant verraadt niets over de westkant, net zomin als het noorden dat over het zuiden doet. En toch klopt het. Toch is het een harmonieus geheel.

Het blijft gekkenwerk een eigen huis laten bouwen, maar de beloning is zoet. Elke keer dat ik aankom bij die mysterieuze, zwarte edelsteen in dat groene bos springt er iets in me omhoog. Wat leuk dat ik daar naar binnen mag. Wat fijn dat ik hier mag wonen. Ik steek de houtkachel aan en verwarm het binnenste. Gemoedelijk kraakt het gebinte ten teken dat het huis net zo blij is om mij te zien. Vanuit de hoge ramen kijk ik uit over het groen, de vliegdennen, de garage, de zwemvijver. Elk raam biedt weer een andere blik op het nooit aflatende schouwspel der natuur. Daar schiet een eekhoorn een den in, verderop flitst een reetje tussen de bomen door, kikkers kwaken hun concert bij de vijver. Dichter bij de natuur kun je inderdaad niet zijn.

Het is een huis van tegenstellingen geworden -het donkere uiterlijk met het blanke interieur, de ruige natuur versus de modernste techniek, de contrasterende aangezichten, de houtskool tussen de groene aanplant- en dat past me als een handschoen."

- Koen Gubbels

MONK Architecten

Elke architect heeft een droom, het mooiste gebouw maken, het beste gebouw maken. Het duurzaamste gebouw maken. Op de beste plek, met een tevreden opdrachtgever en gebruiker. MONK architecten wil dat vanzelfsprekend ook. Maar wij willen verder gaan. We willen gebouwen ontwerpen die kunnen groeien en veranderen. Wij spreken van gebouwen die functioneren als ecosystemen. Iedereen kent de wet van Darwin. Het individu wat zich het beste aanpast, overleeft. In onze visie dus een gebouw wat in staat is om zicht telkens weer weet aan te passen heeft ook voor de lange termijn een bestaansrecht. MONK heeft op dit moment tien medewerkers. En is in haar eigen ontwerp gehuisvest namelijk de Werkspoorkathedraal.